Me and my Jeep

De laatste weken ben ik weer druk met mijn Jeep bezig, om die weer helemaal in orde te krijgen voor de komende evenementen. Denkende aan de 80 jarige bevrijding van het zuiden van Nederland, Operation Market Garden, en de gehele bevrijding van Nederland. Er zullen heel wat evenementen gaan komen de komende maanden.

In het onderdeel “Militaire Voertuigen“, heb ik al beschreven hoe het gekomen was dat ik verliefd op de Jeep geworden ben. En hoe ik uiteindelijk in het bezit ervan gekomen ben. Mijn vader en ik kochten hem eind 1998 als een stuk schroot, waar heel veel aan gedaan moest worden. Hij kwam van een soort van domeinen van het Franse leger. Gelukkig zaten de meeste belangrijke onderdelen er wel bij. Het chassis was keihard, motor nog goed en compleet, maar het was vooral de body die heel erg rot was. Bij nadere inspectie bleek het niet te gaan om een Willys MB maar om een Ford GPW.

Vol goede moed ben ik toen aan de gang gegaan met het strippen van mijn Ford GPW (G=Government, P=designated “80 inch W/B Reconnaissance Car, W=Willys design). En bij het uit elkaar halen kwam ik toch ook redelijk veel Hotchkiss (na-oorlogs Frans) onderdelen tegen. Na de oorlog zijn deze jeeps in het Franse leger terecht gekomen en daar ook onderhouden. Mogelijk is in de loop der tijd heel wat originele onderdelen vervangen voor Hotchkiss onderdelen. Ik wilde mijn Jeep eigenlijk ook zo origineel mogelijk hebben en alle Hotchkiss onderdelen vervangen voor originele Ford Jeep parts. Maar ja, in die tijd nogal een krappe beurs, dus kwam het er niet altijd van. Nadat het laatste boutje, moertje en onderdelen van elkaar gescheiden waren, kon het restaureren gaan beginnen. Als eerste het chassis, afkrabben en in de menie zetten en opbouwen.

Aangezien de body zelf nog al heel erg rot was, hebben we de beste delen uit de body gesneden en nog twee andere rotte bodies op de kop getikt. Uiteindelijk hebben we van drie bodies één hele goede kunnen maken. Krabben, schuren en in de menie… En zo langzaam door gaan met opbouwen.

Door drukte met werk, gezin, ziekte van mijn vrouw en nog een paar andere tegenslagen, maar ook door een te krappe beurs, waardoor originele onderdelen niet aangeschaft konden worden of het niet kunnen vinden van originele onderdelen, heeft de opbouw van de Jeep eigenlijk te lang stil gelegen. Het was mijn vader die op een gegeven moment zei van, zet dat ding nu met die Hotchkiss onderdelen verder in elkaar en ga er mee rijden. Anders duurt het nog 12 jaar voordat je er mee kunt rijden en plezier van kunt hebben. Hij had gelijk en heb ik mijn koppigheid om alles origineel te willen hebben opzij gegooid en de Jeep verder afgebouwd.

Uiteindelijk was hij in 2010 klaar om voor de keuring naar het RDW te gaan. En kon ik eindelijk met een kenteken erop gaan rijden en beginnen aan de diverse avonturen.

Na wat kleine ritjes in de buurt was het tijd om naar Arnhem af te reizen voor de jaarlijkse “Race to the Bridge” in 2011. Ik vond het wel een hele onderneming om alleen in mijn Jeep, dat hele eind van Haarlem naar Arnhem, te rijden over de snelweg. Zou hij het houden? Zal er niets gebeuren onderweg? Blijft hij wel goed op snelheid? Wat als de motor te heet wordt? En zo hielden deze vragen mij bezig. Bepakt en bezakt voor een heel weekend ben ik onderweg gegaan en onderweg naar Arnhem nog even op een parkeerplaats stoppen om alles goed te controleren.

Hij reedt wonder boven wonder heel goed en ik kreeg er steeds meer vertrouwen in. Want het is toch wel een oud beestje. In Oosterbeek aangekomen op een veldje langs de Rijn, met andere re-enactors een kampementje opgeslagen. Mijn Jeep had zich goed gehouden, de Race to the Bridge kon beginnen. De volgende morgen reden we in colonne naar de Ginkelse Heide. Hier kon ik de vierwiel drive inschakelen en uitproberen. Ook dat ging heel soepel. Het werd een leuke dag.

De volgende dag weer alles ingepakt en terug naar huis gereden. Alles goed gegaan onderweg, geen problemen. En terug thuis onderhoud gepleegd en de Jeep weer weggezet in de loods.

Het jaar daarop zou ik weer gaan naar Arnhem. Dit keer samen met Kees Huyser en daar afgesproken met een vriend uit Zwitserland, Patrick Schlenker. Leuk evenement, waar ik nog met plezier op terugkijk.

In 2013 had ik voor de laatste keer de “Commando March” gehouden, die ik jaarlijks vanaf 2006 organiseerde. Deze laatste keer had ik met Kees Huyser afgesproken om geheel in stijl naar Spean Bridge af te reizen. Dus met de Jeep. Nadat ik Kees in Amsterdam opgehaald had reden we naar IJmuiden om de boot naar Newcastle te nemen. Ik had er wel vertrouwen in dat alles goed zou gaan. De Jeep was weer afgeladen en reed goed, bleef mooi op temperatuur en geen noemenswaardige dingetjes.